می دانستم که نیستی
اما باز منتظرت می شدم
لحظه ها را پس می زدم
تا به لحظه امدنت برسم
گریه ها را جمع می کردم
شاید دل سنگ تو را بسوزانند
چشم هایم را به زمین می دوختم
تا گام های خسته ات را بر انها بگذاری
و برایت می مردم
شاید زودتر تنهایی ام را خسته کنی......براي ارزوهايم كه ميميرند در باد....سكوتي ميكنم سنگين تر از فرياد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر